dagboek

En daar gaan we weer...

Omdat het op deze manier op de hoogte houden van iedereen zo goed beviel en wij een prachtig naslagwerk hebben over de start van het avontuur van Gino, hier weer een nieuw verhaal.

Vrijdagavond heerlijk op verjaardag geweest in Zwaag en laat naar bed.. Viel als een blok in slaap want ik was hartstikke moe. Antoon en Jan waren nog erg druk met het gras op de kuil rijden en die gingen ook veel te laat naar bed.
Ik werd wakker even na 8 uur en hoorde Gino gezellig kletsen in z'n bed.
Even naar het toilet en daarna Gino uit bed plukken kwam ik al snel tot de ontdekking dat ik best wel rugpijn had. Ik dacht, misschien verkeerd gelegen of dat het gewoon kwam doordat ik al zo zwaar en groot was. Mijn zwangerschap liep de laatste weken al niet zo van een leien dakje en door het vele rust houden en evengoed goed eten was ik toch redelijk aan de maat geworden.. Het wordt best ernstig als de caissière bij de plus je heel raar aankijkt als je zegt dat je nog zo'n 3 maanden moet, wat gevolgd wordt door een pijnlijke stilte en daarna de opmerking, zijn het er geen 2? Maar even terug naar zaterdagochtend...
Na de melk van Gino en een ontbijtje van cruesli met melk voor moeke ben ik even gaan liggen om mijn lichaam goed te gaan aanvoelen. Als snel kwam ik tot de ontdekking dat de rugpijn kwam en ging...wat bij mij al gelijk vrij duidelijk was. Ook bij het toiletbezoek was er sprake van heel lichtelijk bloedverlies, dus even Hoorn bellen.
Het was redelijk druk in Hoorn, ik kon om half 12 terecht. Gino ging met Antoon mee op de trekker en mocht het lang duren met opa en oma naar de Beemster, Antoon probeerde zo lang mogelijk door te gaan met werk en ik zou hem zo snel mogelijk laten weten wat er gaande was, al wist ik voor 95% zeker dat ik al weeën had.
Eenmaal in Hoorn aangesloten aan ctg, genieten van een aantal heerlijke rugweeën die niet goed zichtbaar werden op de ctg dus toch maar even met de klinisch verloskundige Judith en gyneacoloog dr. Berks even een inwendige echo en onderzoek plegen. Er kwam duidelijk ontsluiting naar voren en er werd direct actie ondernomen. Ik kreeg een prik voor longrijping, adderlat voor weeën remmen en er werd direct contact gezocht met het VU en een ambulance stond al snel op de stoep. Ik was 30 weken en 4 dagen en het werd mij langzaam duidelijk dat ik niet geschikt ben om 40 weken vol te houden.
Rond de klok van 14:00 uur kom ik aan met ambulance, Marijke en Willem, leuke ambulancepersoneel, in het VU medisch centrum. Antoon is onderweg met Loredana en zouden ook al snel mij komen vergezellen.
Ik wordt geïnstalleerd door Jantine, een fijne jonge vrolijke verpleegkundige met humor, daar houden wij wel van. Intussen zijn Antoon en Loredana er ook als de gynaecologe mij wil onderzoeken. Eerst buikecho, kindje is druk, beweeglijk en ik heb enorm veel vruchtwater constateert ze. Vervolgens een inwendige echo, ook hier is niet heel duidelijk hoeveel ontsluiting er is dus nog even met de eendenbek naar binnen gluren. Ze ziet vrijwel direct vliezen voor de uitgang welke al ingedaald zijn door de baarmoedermond dus we zijn al aardig op weg. De remmers doen wel aardig hun werk en het is goed vol te houden met een enkel aantal weeën per uur. En de komende uren is het zaak om gewoon weer uren te sprokkelen en weeën te remmen in de hoop dat de bevalling niet doorzet. In de middag- avonddienst krijgen we verpleegkundige Irma, leuke vrouw en is de dienstdoende gyneacoloog Petra Bakker, heb ik al eens een telefonisch consult bij gehad.
Ook Petra wil nog een echo maken en we ontdekken dat de baby druk is, veel draaien, heeft ook enorm veel ruimte door het vele vruchtwater. De baby ligt op dat moment in stuit en daardoor houdt zij rekening met een keizersnede en gaat daar ook enige voorbereiding voor treffen.
Bij terugkomst nog even naar het toilet, ik moet enorm veel plassen en ze denken hierdoor ook mogelijk aan een urineweginfectie wat een mogelijke oorzaak voor vroeggeboorte zou kunnen zijn. Loredana en Antoon gaan wat eten in het restaurant en ik geniet voor het eerst in zo'n 15 jaar van een prakkie zuurkool met sucadelap. Het wordt zelfs gefilmd en doorgestuurd want Saskia en zuurkool eten is kennelijk heel bijzonder. Intussen is het thuisfront redelijk op de hoogte van de laatste status en gaan we langzaam plannen maken wat nu te doen. Op advies van Irma besloten dat Antoon bij mij blijft vanavond en vannacht. Zij vindt mijn buik erg onrustig wat ook wel een beetje naar voren komt op de ctg terwijl ze het niet heel erg aan mij af kan lezen want ik ga redelijk goed met de weeën om. De harde buiken zijn voor mij in de laatste weken ook redelijk normaal geworden alleen de rugweeën zijn niet zo leuk maar gaan gelukkig redelijk vlot weer weg.
Antoon krijgt van Irma een stretcher en die valt om 8 uur al heerlijk in slaap terwijl ik wacht op bezoek van mijn vader Huig en broer Jeroen. Zij komen rond kwart voor 9 binnen en houden mij gezelschap terwijl de weeën met enige regelmaat weer op gang lijken te komen. Vanaf half 10 begin ik door te krijgen dat ze elke 2 minuten komen en ze ook redelijk stevig aanvoelen. Intussen worden we verhuisd naar een kraamkamer, want ik lag al de hele middag en avond in een onderzoekskamer wegens gebrek aan ruimte. Eenmaal geïnstalleerd in de kraamkamer, weer even naar het toilet en door de heftigere weeën heb ik ook weer lichtelijk bloedverlies gekregen. Irma vergezeld ons even terwijl ik mijn weeën probeer op te vangen en mijn vader intussen de relaxstoel uittest. Irma besluit de dokter te waarschuwen want de weeën ogen haar ook vrij heftig. Gyneacoloog Petra Bakker en gyneacoloog dr. Delsof komen onderzoeken en een echo maken. De baby ligt overdwars en bij het inwendig onderzoek voelt hij volledige ontsluiting. Door de hoeveelheid en sterkte van de weeën besluiten ze een spoedkeizersnede in te zetten want de baby draaien vinden ze een te groot risico. Mijn vader wordt wat nerveus en wil graag weg maar Irma adviseert ze om te wachten want de OK staat klaar dus het zal niet heel lang duren voordat er duidelijkheid zou komen. Ik krijg een katheter en wordt in rap tempo naar de OK gebracht. Antoon moet ook even een mooi blauw pak aan en mag dit keer ook alles meemaken. Terwijl hij geinstrueerd wordt word ik aangesloten op alle apparatuur en bereid anesthesist Wouter Lubbers mij voor op de ruggenprik. Terwijl zijn assistente Jenny mij helpt ontspannen bij het toedienen van de prik zie ik de gynaecologen en het team binnen komen welke zichzelf en elkaar voorzien van de benodigde kleding en handschoenen. De laatste voorbereidingen worden getroffen en dan komt Antoon naast mijn hoofdeinde zitten en start de operatie. Ik heb in het begin enorme moeite om mijn adrenaline en spanning onder controle te krijgen. Wouter wil mij een beetje lachgas toedienen want ik heb veel moeite met de tintelingen in m'n benen en de vreemde druk en beweging op mijn buik. Het lachgas heeft een averechts effect en ik voel mij helemaal niet goed worden, draaierig, raar, benauwd en niet lekker. Snel krijg ik alleen wat zuurstof en trekt het rare gevoel weg en gaan we over op slappe gesprekken voeren ter afleiding. Wouter is getrouwd met zijn middelbare school liefde en komt uit Wieringermeer en de gesprekken worden op gang gehouden door Wouter en Jenny over diverse onderwerpen en uiteraard ook de boerderij blijkt een fascinerend gespreksonderwerp. Na ongeveer een kwartier zijn ze aangekomen bij de baarmoeder en wordt Antoon ingeseind dat hij mag meekijken. Het loopt heel voorspoedig, de baby wordt met hoofdje eerst geboren en Antoon kijkt mee terwijl ze hem uit m'n buik halen. Een andere assistente maakt er foto's van die ik later zelf ook kan bewonderen. Hij huilt stevig en hij wordt even getoond boven het doek waarna hij naar de ruimte naast de OK wordt gebracht waar de kinderarts hem opwacht. Antoon gaat met hem mee en mag de navelstreng doorknippen wat ook allemaal weer vastgelegd wordt op foto en film. Joshua Tony Jeroen Langeveld is geboren om 23:53 uur, nog net op 28 mei met 30 weken en 4 dagen.
Ik krijg hem even te zien en te horen in de couveuse als ze hem langs mijn hoofdeinde rijden en richting de neonatologie gaan verhuizen gezamenlijk met Antoon. Ik moet nog even netjes dichtgemaakt worden dus dat kost nog wel wat tijd waarna ik naar de uitslaapkamer wordt gereden. Bij de afronding van de operatie voel ik al tinteling en kou in m'n voeten wat er al op duidt dat de ruggenprik al uit begint te werken. Eenmaal op de uitslaapkamer blijkt al snel dat ik terug naar de afdeling mag want ik kan m'n benen weer bewegen. De verpleegkundige komt mij halen samen met Antoon om mij naar de intensive Care te brengen waar Joshua ligt. Compleet met bed word ik naast de couveuse van Joshua gereden en mag ik met m'n hand op z'n lijfje voelen. Hij is wel wat onrustig en heeft wat moeite met ademen. Opa en Jeroen komen ook even de afdeling op om te kijken en te feliciteren. Het is inmiddels al behoorlijk nacht en we besluiten na een half uurtje om weer naar de kamer terug te gaan en wat te gaan slapen. Opa en Jeroen gaan naar huis, ik ben blij dat ze gebleven zijn en even hebben kunnen kijken naar ons nieuwe wonder.
Eenmaal terug op de kamer valt Antoon als een blok in slaap en lig ik natuurlijk wakker vol van adrenaline, spanning en hormonen. Dus een begin gemaakt aan dit verslag want wat moet je anders doen he?
Hopelijk worden de verslagen wat minder spannend dit keer maar evengoed leuk om te lezen. Joshua maakt tot nu toe een goede start en heeft een goed startgewicht! De komende dagen zal gaan uitwijzen hoe we weer stap voor stap zullen gaan beleven... Ik zal weer proberen iedereen zo goed mogelijk te informeren. veryhappy

Reageer